Deelnemers aan de conferentie praten vooraf informeel over allerlei zaken. Van Links naar rechts: Mustafa Ayranci van HTIB, wethouder Freek Ossel, Rutger Koopmans, medeschrijver van het rapport ‘Weg Uit de Armoede’ en de manager schuldhulpverlening van Madi.
Op uitnodiging van de gemeente Amsterdam kwam op 6 mei een reeks van organisaties bijeen in de Mansveltschool in Bos en Lommer om te praten over twee nota’s die de gemeente had geschreven over de bestrijding van verarming in de toekomst. Kern van de nota’s is dat de gemeente toe wil naar een meer activerend beleid en dat er een maatschappelijke coalitie moet komen bestaande uit het maatschappelijk middenveld en de overheid om gezamenlijk de armoede in de stad terug te dringen. Een beleid waarbij wordt bevorderd dat mensen die in armoede leven actiever aan de maatschappij deelnemen, wanneer ze dat kunnen, draagt er ook toe bij dat zij nieuwe wegen vinden om uit de armoede te komen. De conferentie werd mede gehouden naar aanleiding van het rapport ‘weg uit de armoede’ dat geschreven was door een adviescommissie die door de gemeente ingesteld was, in de wandeling de ‘Commissie Koopmans’ genoemd naar de voorzitter van de commissie, Rutger Koopmans. De Alliantie voor een Rechtvaardig Amsterdam heeft de conferentie grondig voorbereid door twee discussiebijeenkomsten te organiseren over het rapport Koopmans en door een uitgebreide reactie te schrijven op de voorstellen van de gemeente. Donderdagavond vergaderde de commissie Werk en Inkomen van de gemeenteraad over de rapporten.
De bijeenkomst in de Mansveltschool werd in mijn ogen vooral een manifestatie van onmacht. Er waren geen discussiestellingen. Er nam een Forum achter de tafel plaats en de dagvoorzitster ging de zaal in met de microfoon en zei tegen de aanwezigen ‘zegt u het maar. Hebt u de forumleden iets te vragen of te zeggen?’. Daarop reageerden de aanwezigen in de zaal met het herhalen van hun kritiek op het gemeentelijk beleid die we al jaren horen, en reageerde de wethouder later met antwoorden die gedeeltelijk ook oud zijn. Bijna niemand ging in op de vraag: houdt een vernieuwend beleid tegen verarming in, dat een dergelijk maatschappelijke coalitie er moet komen en wat vinden wij, zelforganisaties daar dan van en onder welke voorwaarden willen wij samenwerken met elkaar en met de gemeente? Die discussie kwam niet uit de verf. Toch was ik na enig nadenken positief over de conferentie. De manifestatie van onmacht helpt ons nauwkeurige probleemstellingen voor een vernieuwend beleid helderder te krijgen die meer zijn dan alleen: we willen met zijn allen de armoede bestrijden. Deze wethouder ziet het belang in van zelforganisaties, er werden op de conferentie verschillende voorbeelden en functies van zelforganisaties genoemd die een bijdrage kunnen betekenen aan het activerend beleid tegen armoede. Deel van een activerend beleid zal moeten zijn: hoe kunnen we het vermogen van mensen die in armoede leven om zichzelf te organiseren versterken en welke interventies van de overheid helpen hier wel bij en welke niet.