Prinsjesdag 2000. De berichten over de miljardenoverschotten vliegen ons om de oren. Voor de mensen met een minimuminkomen zit er een koopkrachtverbetering van rond de 3,5 % in het vat, is ons beloofd. Maar de minister geeft zelf in zijn sociale nota aan, dat dit lang niet voor iedereen geldt. In het nieuwe belastingstelsel gelden rente op consumptief krediet en bijdragen in de kosten voor levensonderhoud van naaste verwanten niet meer als aftrekposten. De koopkrachttoeslag in de huursubsidie wordt afgeschaft. Toetredingsvoorwaarden tot de WW en WAO worden verscherpt. Gemeenten moeten een groter gedeelte van de bijstandsuitkeringen zelf financieren. Pensioenregelingen komen op losse schroeven te staan. Hierdoor zullen velen er financieel op achteruitgaan. En ondertussen horen we over topmanagers, die zichzelf ieder jaar weer een paar miljoentjes extra toebedelen. Het aantal miljonairs stijgt explosief.
Het zal nog een hele kluif worden voor de minister van Sociale Zaken om de toenemende inkomensverschillen en de tweedeling tussen arm en rijk een halt toe te roepen. Vandaar, dat wij hem op maandag een magere kluif aanbieden. Kan de minister thuis alvast wat oefenen. Al kauwende komt de minister dan misschien op creatieve ideen voor een ander beleid. Bijvoorbeeld door de minimumuitkeringen en het minimumloon te verhogen met 15% en na te denken over de financiering ervan. Want die verhoging vinden wij noodzakelijk.
De minister bezoekt maandag het project ‘Werk Mee’ in Bos en Lommer. Alle bijstandsgerechtigden in een bepaald postcode gebied krijgen -arbeidsongeschikt of niet- een vorm van begeleiding aangeboden. Mensen die kunnen werken worden toegeleid naar de arbeidsmarkt. De gemeente amsterdam gaat meer van dergelijke projecten opzetten. Mooi toch? Vooralsnog lijkt het meer een propagandastunt van de overheid. Het project kost veel geld. ‘Case management’, individuele begeleiding op zo’n intensieve manier opzetten voor alle 50.000 bijstandsgerechtigden in Amsterdam, kost honderden miljoenen. Dat geld geeft de minister niet, gezien het bovengenoemde beleid. Een degelijk financieringsplan voor steeds verdere uitbreiding ontbreekt. Voor de grote groep bijstandsgerechtigden zal dit geen oplossing zijn. Is schuldhulpverlening bij mensen die een structureel te lage uitkering hebben meer dan het managen van de armoede? En voor de mensen met een minimuminkomen die buiten het project vallen is het al helemaal geen oplossing.
En de mensen in het project? Velen weten niet, waar ze aan toe zijn. Ze zijn overgeleverd aan de welwillendheid van de vaste begeleider. Wat bij wie wordt ingezet, dat is een kwestie van individuele beoordeling. Wij zitten niet te wachten op nog meer bureacratische betutteling en willekeur. Beter is het, mensen te stimuleren door heldere algemene regels voor iedereen. Mensen moeten meer in het algemeen worden gestimuleerd initiatieven te nemen zonder bureacratische ingewikkelde procedures, met onkostenvergoedingen voor vrijwilligerswerk en vrijstelling van de sollicitatieplicht.
Maandag 25 september 2000 om 14.00 uur. Bos en Lommerweg 357
Komitee Amsterdam Tegen Verarming, Vereniging Bijstandsbond Amsterdam, Werklozen Belangen Vereniging, Komitee Vrouwen en de bijstand/ Eva, Werkgroep ‘grote stad’ woonafdeling Amsterdam FNV Bondgenoten
Voor meer informatie: 020-6181815