13-05-2005
-
Een mevrouw krijgt een oproep voor de megabanenmarkt in Amsterdam West in 2002. Na de intake en een vervolggesprek wordt zij doorgestuurd naar het REA-expertisecentrum voor een keuring in verband met de REA-status. Die wordt toegekend. De status betekent, dat de betrokkene wanneer hij/zij betaald werk aanvaardt onder de ziektewet valt en dat de werkgever bij eventuele ziekte vijf jaar lang geen ziektewet uitkering hoeft te betalen. Ook betekent het, dat een werkgever in aanmerking komt voor premie afdrachtsvermindering en vermindering van belastingafdracht. Daarnaast zijn er extra scholing en begeleidingsmogelijkheden voor de cliënt. Mevrouw heeft een fobie. Ze is twee tot drie maanden per jaar niet in staat te werken omdat ze bang is voor wespen in het seizoen waarin deze beesten actief zijn durft ze niet de straat op en kan ze niet naar haar werk gaan. Na toekenning van de REA-status wordt ze doorverwezen naar Serin voor een begeleiding. Ze gaat een opleiding volgen voor telefoniste/receptioniste en maakt die opleiding af. Ze wil graag werken en kan ongeveer tien maanden per jaar uitstekend functioneren. Maar de sollicitaties verlopen niet naar wens. Wanneer werkgevers horen, dat ze een fobie heeft wordt ze niet aangenomen. Ze wordt in eerste instantie wel uitgenodigd voor gesprekken. Na het mislukken van dit traject komt ze weer bij een sociale dienst ambtenaar, die haar doorverwijst naar Maatwerk voor een gesubsidieerde baan c.q. verdere begeleiding. Ze wil nog steeds graag aan het werk, al is het in de sociale werkvoorziening bij de WRA groep in Amsterdam. Maar ook Maatwerk zegt dat ze niets voor haar kunnen doen. Daarop heeft ze een gesprek met de sociale dienst, die haar duidelijk maken dat ze niet onder de categorie van de sociale werkvoorziening valt. Ze zeggen anno 2005 ( de pogingen haar aan het werk te krijgen duren nu drie jaar) dat ze maar een therapie moet volgen om van haar fobie af te komen. De cliënt heeft echter al diverse therapieën geprobeerd en is daarvoor zelfs opgenomen geweest, maar ze heeft de therapieën steeds afgebroken omdat ze naar eigen zeggen ‘in een hel terechtkwam’. Maar nu zegt de sociale dienst ambtenaar dat er wel therapieën zijn om ervan af te komen. Ze maakt een uitdraai van internet van de Vereniging voor psychotherapeuten (de belangenvereniging van die groep) en zegt dat ze moet bellen om een verwijzing te vragen. De huisarts heeft inmiddels echter al een brief geschreven dat therapie op dit moment niet mogelijk is en zeker niet als de cliënt zelf het belang of het perspectief ervan zelf niet inziet. Daarop wordt cliënt in het laatste gesprek meegedeeld, nadat ze haar bezwaren naar voren heeft gebracht, dat ze niet meewerkt en een therapie moet volgen en dat haar wegens onvoldoende medewerking een sanctie van 200 euro per maand zal worden opgelegd wegens onvoldoende medewerking. Het blijft daarbij onduidelijk of dit eenmalig is of structureel. Cliënt heeft slapeloze nachten van het gebeurde en wacht op de beschikking. Commentaar van de cliënt: ze willen je in een hokje duwen en als je daar niet inpast, ben je de klos’.
-
Vrijdag ook een mevrouw aan de telefoon gehad die al een rea status had maar nu gekeurd is door een medewerkster van Serin en die weliswaar voorlopig afgekeurd blijft, maar na afloop van het gesprek het idee had tijdens het gesprek heel erg in de beklaagdenbank te zitten en die het vervelende gevoel heeft dat ze de dingen waar ze mee worstelt heeft moeten uitleggen aan iemand die wellicht geen medicus was, en die begrijpen er al helemaal iets van vindt ze. Ik zeg dat ze mag vragen wat de status is van degene die tegenover haar zit en wat het doel is van het gesprek. Dat verrast haar. O. dus dat mag ik wel vragen. Anke heeft het klachtenreglement van serin in de spreekuurmap gedaan.